ajo, zë vendin ma të madh të arshit

atë, perëndia e preku me dorë t’vetën

asaj, iu dha hijeshi verbuese

prej saj, lindi ndjenjë krejt tjetër

ajo, vret me sytë si dielli

asaj, fytyra i shndritë

atë, perëndia në majë e ngriti

për të, shkruhen poezitë,

ajo, m’vjen natë për natë,

prek e puth, përputhshëm m’ngjitet

muzë e muzeut tim kujtimesh

zë i saj prej mendjes s’shqitet

rranjë të saja në trup skaliten

atë, në andërr a në jetë e do

prej saj, vjen dashuri platonike

dashuri që nuk perëndon,

ujitet n’zemër e në kokë sillet

fryti më i bukur në tokë

atë që perëndia e preku me dorë t’vetën

zë vendin ma të madh në botë

ajo, vret me sytë si dielli

asaj, fytyra i shndritë

fron i saj ngjan me arshin,

më e larta ndër perënditë

ajo si qenie prej të parëve,

bekon botën e mëkatarëve,

për të, shkruhen poezitë,

e ajo, mbetet veç andërr e sirtarëve…

 

Author: Fitim Majkovci