PESËMBËDHJETË VJET NUSE!

Nuk më pyeti askush se çfarë doja unë, ëndrrat e mia u prenë si me shpatë. Ku mbeti shkolla ime që e doja shumë? Ku mbetën kukullat e mia, në vend të cilave në dorë po e mbaja një fëmijë? Qaja bashkë me të, nuk dija se çfarë kishte as çfarë t’i bëja. Qaja për bijën time që do e përcillte fati im, fati i nënës sime. Nuk ishte djalë për atë arsye as atë nuk e donte askush pos meje.

Ilustrimi: Argjira Kukaj

 

Drita e hënës që hynte në vrimat e dritares së thyer po ma ndriçonte atë fytyrë të zbehtë e të habitur. Shikova përreth pjata të thyera ishin shpërndarë kudo, gjella ishte e derdhur mbi tapet, e ato pak lodrat të mia mi kishin prishur. Të qarat e nënës dëgjoheshin, e zëri i babait vinte si ulërimë e ujqve të uritur.
Ai doli jashtë përplasi derën dhe murmuriti diçka mes dhëmbësh që ngjasonte më fjalë fyese, si dukej nuk i kishte mjaftuar gjithë ato fjalë që tha brenda po vazhdonte të fliste ende.
Hyra ngadalë në dhomë dhe pashë nënën të shtrirë në qoshe mbante kokën me duar, e ngjyra e kuqe me të cilën ishte spërkatur një pjesë e murit më frikësonte ishte krijuar një figurë përbindëshi. Këso lloje ngjarjesh përsëriteshin shpesh në shtëpinë tonë, kjo ndodhte sa herë qe babai nuk kishte para për birrat e tij.
E doja shumë shkollën ëndërroja të bëhesha mësuese i doja edhe fëmijët, por askush nuk më donte mua madje as babai im, ai kur u rrita më godiste edhe mua ashtu siç bënte me nënën, ai shpesh e përsëriste se unë isha bërë barrë në shtëpi.
Babai ishte tërbuar tërësisht, mami u sëmur keq dhe ato pak para që kishim duhej t’i blinte medikamentet. Sëmundja e saj ishte e pa shërueshme, por jo e pa njohur… e quanin “dajak”, barbarizëm, poshtërsi, quaje si të duash. Por ajo kësaj i thoshte dashuri madje as nuk donte të shërohej. E donte shumë tim atë sa që unë e xhelozoja atë. “ Dashuri” sigurt nuk quhej diçka e tillë e as nuk ekzistonte ajo në familjen tonë.

***
Kur i mbusha të pesëmbëdhjetat, vendosën që unë te bëhesha gruaja e dikujt. E urreja martesën edhe pse nuk dija çfarë do të thoshte kjo fjalë. U bëra gati sikur po shkoja në një funeral, gjithçka e bardhë me dukej e zezë mandej edhe velloja. S’dija a ta mallkoja jetën apo veten, apo ta mallkoja babanë që për pak para hoqi atë “barrë” që mendonte se po e stërmundonte. E shikova me lot në sy, doja ta pyesja pse. Pse e bëri këtë? Por ai as nuk më shikoi.

Nuk më pyeti askush se çfarë doja unë, ëndrrat e mia u prenë si me shpatë. Ku mbeti shkolla ime që e doja shumë? Ku mbetën kukullat e mia, në vend të cilave në dorë po e mbaja një fëmijë? Qaja bashkë me të, nuk dija se çfarë kishte as çfarë t’i bëja. Qaja për bijën time që do e përcillte fati im, fati i nënës sime. Nuk ishte djalë për atë arsye as atë nuk e donte askush pos meje.

U betova se do ta ndriçoja rrugën e saj, u betova që për të do bëhesha qiri. U betova të bëhesha qiri por u fika ende pa u tretur.

***

Ju mbushën sytë me lot, e zemra e saj ndiente një zbrazëti të madhe. Sot për herë të parë e njohu nënën e saj, përmes atyre copave të letrës dëgjoi zërin e saj. Qante se kurrë nuk e kishte ditur që nëna e saj para se ta dorëzonte frymën e fundit në këtë bote, ishte lutur për të.
Hapi një fletë të bardhë që ishte e fundit në ditarin e nënës se saj, fshiu lotët dhe shkroi:
E dashur nënë!
Jeta ka qenë e pa drejtë me ne të dyja. Mua nuk ma dha mundësin të rritesha në duart e tua e ti nuk më pe derisa po rritesha. Kam ëndërruar që një ditë kemi me u taku përsëri. Kam pasur gjithmonë shumë mall për ty, mu kanë mbush sytë me lot sa herë që i kam pa fëmijët e tjerë kur i përqafonin nënat e veta, kam vuajtur shumë pse unë s’po mundem ta thërras dikën Nënë. Unë ende mendoj se ti ke me u kthyer, mendoj që kthehesh e më përqafon.
Por nënë, më fal. Më fal se unë ty të kam urryer…..
Të kam urryer, shumë madje kam menduar që ti nuk më ke dashur mua për atë arsye ja ke ndërpre frymën vetes. Nuk e kom ditë që unë nuk kam qenë arsyeja por padrejtësitë e jetës.
Unë sot luftoj me jetën, luftoj që me ju hakmarrë asaj që ma mori nënën, luftoj që të mos ekzistojë më padrejtësia, luftoj njëjtë si ti por unë nuk do të dorëzohem.
Po të betohem që nuk do të dorëzohem.
Do t’i realizoj ëndrrat që ke pas për mua, do të ndizem me hirin tënd për ta ndriçuar rrugën e sime bijë, për t’i treguar asaj dhe të gjithë vajzave tjera që ne nuk jemi pronë e askujt.
Të donë çika jote që ka shumë mall për ty edhe pse kurrë nuk t’i kam parë sytë!

*Shkrim i bazuar në histori të vërtetë i cili i është rrëfyer autores së shkrimit.

Mbi autoren: Lirije Gashi, 20 vjeçare, është studente e infermierisë

Ky grant është mundësuar nga ‘Programi i shoqërisë civile për Shqipërinë dhe Kosovën’, financuar nga Ministria e Punëve të Jashtme të Norvegjisë dhe menaxhuar nga Fondacioni Kosovar për Shoqëri Civile (KCSF) në partneritet me Partnerët Shqipëri për Ndryshim dhe Zhvillim (PA). Përmbajtja dhe rekomandimet e paraqitura nuk përfaqësojnë qëndrimin zyrtar të Ministrisë së Punëve të Jashtme të Norvegjisë dhe Fondacionit Kosovar për Shoqëri Civile (KCSF).